Hoogmoed komt voor de val – het 4e domineert het 5e – seizoensrevue

Als een vader die met zijn baldadige zoontje speelt, als een werknemer die de nieuwe stagiair beet neemt, als een GZ-psycholoog die zijn gestoorde cliënt wederom een misstap ziet begaan. Scenario’s waar er een dusdanig duidelijke sociale hiërarchie bestaat, dat de acties van de onwetenden niet serieus genomen worden. Het kind, de stagiair en de cliënt kunnen allen niet verder kijken dan hun eigen horizon, dat is nou eenmaal hoe zij zijn. Je kunt het ze ook niet kwalijk nemen. Je leert ze stapje voor stapje wat het betekent om fucking normaal te doen. Het 5e heeft afgelopen zondag een uitzonderlijk grote stap in hun ontwikkeling gezet. Voor het eerst waren ze in groepsverband rustig, nederig en respectvol. De socialisering van deze roedel herten heeft nog een lange weg te gaan, maar als ze volgend seizoen weer bij het 4e worden ingedeeld, dan zullen ze opnieuw wijze lessen leren.

Genoeg over die nageboortes. Wij moeten genieten van onze prestaties; 13 overwinningen, 2 verliespartijen, 5 leermomenten en een glanzende 2^e plaats (1^e zonder Ulu). Een seizoen waar de plattewagen op meerdere momenten werd geanticipeerd, het voetbal bij vlagen van buitenaards hoog niveau- en nog veel vaker van buitenaards laag niveau was. Maar het comfort en genot waarmee we speelden groeide per wedstrijd. Het was daarmee ook volkomen terecht toen we na 5 wedstrijden strak bovenaan stonden. Maar toen speelden er oude pijntjes op, de motivatie kelderde en stonden we oog in oog met onze directe concurrent, de ramadames uit Zwolle… 4-1 eraf.

Was kampioenschap dan toch te hoog gegrepen? Het werd duidelijk dat geluk ons bij moest staan om de plattewagen te verwezenlijken. Maar op geluk kan je niet wachten, dus maakten we een nieuw plan. Het 5^e onder ons houden, alles winnen en hopen dat de ramadames punten zouden verliezen. Op 4 december was de eerste clash tussen de godenzonen van 4 en de wannabes van 5. Het slechtste voetbal ooit resulteerde destijds in een gelijkspel. Dit gaf ze de hoop dat er meer in zat, dat ze daadwerkelijk een bal konden raken en niet op de onderste treden van de 5^e klasse 14 behoorden. Waanideeën natuurlijk. Maar het Thomas theorema bleek vervolgens zijn validiteit te bewijzen. Het 5^e begon met winnen.

Spoel dit door tot april, en die verzopen geesten van 5 kregen verdomme de gelegenheid om boven de trots van de club te eindigen… Dit gaf hen extra motivatie om wat te maken van dit moeizame seizoen. Een onverteerbaar feit dat nieuwe wind in de zeilen van het 4^e blies. Beide elftallen wisten daarna hun laatste 4 wedstrijden ook met grote overtuiging te winnen. Super Sunday 21 mei beloofde dan voor de onwetende toeschouwer ook een titanenstrijd te worden. Maar zij weten natuurlijk niet hoe ongelofelijk kundig het 4^e is wanneer ze er ook maar een fuck om geven. Zelfs die paradepaardjes uit het 1^e leggen het tegen ons af.

Nadat het 2^e die ochtend faalde om te presteren onder de druk van succes, roem en rijkdom was het tijd om te laten zien wie er de fucking baas is op deze vereniging. Het 4^e. Met doorgaans een reservebank van 3 of 4 manke kerels, was er deze dag reuzekeuze uit 7 bloedgeile professionals. Met een stomende 24 graden was dit wel even verdomme lekker. Vanaf minuut 1 stonden de gedesoriënteerden van het 5^e op hun hakken. Alsof ze zondagochtend de toiletdeur opende, de giftige penetrerende stank van Luuk van ’t Erve roken, en 3 meter achteruit werden geblazen. De eerste helft was veel feller vanaf het 4^e en dit resulteerde in gewonnen duels. Met de hitte kan je beter het balletje in bezit hebben in plaats van de grote ruimtes op veld 1 te belopen, gelukkig heeft het 5^e een voetbal IQ van 12 en bleven ze sjouwen. Het dominante spel van 4 werd echter niet beloont met een goal. Na 45 minuten was het dan ook tijd om het zware geschut in te brengen; Christiano, Roy, Stijn en Benjamin.

Aan de kant van het 5^e veranderde er weinig. Een trainer, leider en een mediaman, maar nog falen ze om de zwaktes in hun spel te herkennen en op te lossen. Hopeloze lange ballen, bekken op elkaar, het was werkelijk te triest om aan te zien. Het was daarom ook hoog tijd om het publiek en het 5e uit hun lijden te verlossen. Tijd om te laten zien dat we al die tijd met hen speelden. Dat wij de volle controle over het eindresultaat hadden. Dit werd tentoongesteld in een offensief in de 81^e minuut. Een corner tekent het einde voor het 5^e. De bal komt voor, afgeslagen, balbezit wordt behouden rondom de 16, de bal wordt ingebracht, Len Mijerman schiet op goal, Bjorn Niens stopt, Mijerman schiet nogmaals, geblockt… en daar ziet één speler zijn kans schoon. Compleet vrij op de penaltystip omdat Leon Veenemans hem compleet vrij liet. Op dat moment spoken een aantal van zijn jeugdhelden door zijn hoofd; Paul de Leeuw, Bassie van ‘Bassie en Adriaan’, Robert ten Brink… Mensen die het beste uit de wereld proberen te halen, en dat was hij ook van plan. Met een slidetackle legt de goalgetter de bal in het netje. Gejuich vanaf de zijlijn, totale euforie, geen drugs die dit kan evenaren (behalve coke).

Wat kunnen we het 5^e leren van deze dag? Niet zoveel drinken na die tijd. En voortaan ff je smoel houden als het over voetballen gaat.

matchwinner